Αναζήτηση

Είχαν φανταστεί ποτέ οι Αυστριακοί Barbara Gruber και ο σύζυγός της Jörg Salchenegger στα παιδικά ή εφηβικά τους όνειρα ότι κάποια μέρα θα γίνονταν οινοπαραγωγοί, φτιάχνοντας μάλιστα κρασί σε κάποιον αμπελώνα της Πελοποννήσου, κάπου κοντά στην Κορώνη Μεσσηνίας; Πολύ αμφιβάλλω. Είναι όμως κάποιες φορές που η ζωή φέρνει στο πέρασμά μας γεγονότα, αφορμές και συνθήκες που μπορεί να μας οδηγήσουν σε μονοπάτια που ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι θα περπατήσουμε. Και κάπως έτσι καθορίζεται το μέλλον και ο τρόπος ζωής μας.

Τείνω να πιστεύω ότι η Barbara με τον Jörg τελικά δεν επέλεξαν επάγγελμα, αλλά τρόπο ζωής. Έναν υπέροχο, Μεσογειακό τρόπο ζωής δίπλα στη θάλασσα, τα αμπέλια και τα ελαιόδεντρα, μπολιασμένο βέβαια με τη χειμερινή τους ζωή στην Αυστρία.

Αυστρία, Ελλάδα, αμπελώνες, ελιές, κρασιά, ελαιόλαδο, Κορώνη… Είχα πολλές απορίες. Με τη διαμεσολάβηση του διανομέα τους στην Ελλάδα Δημήτρη Νομίδη της Εταιρείας Oenocosmos, κανονίσαμε να συναντηθώ με την Barbara και τον Jörg ένα ζεστό πρωϊνό του Ιουλίου για να ξετυλίξουμε μαζί το κουβάρι της περιπέτειάς τους. Το ζευγάρι με δέχθηκε στο σπίτι τους, ένα μαγευτικό Chateau μόλις πέντε χιλιόμετρα νότια της Κορώνης Μεσσηνίας, περικυκλωμένο από πεζούλες με αμπέλια που δημιουργούν ένα υπέροχο αμπελουργικό αμφιθέατρο. Τα αμπέλια αγκαλιάζουν το Chateau ενώ το φόντο του γαλάζιου Αιγαίου δημιουργεί μια Μεσογειακή πανδαισία. Τα δυο ξανθά τους τετράχρονα αγοράκια -διδυμάκια- έδιναν ζωή και παλμό σε ένα έτσι και αλλιώς υπέροχο σκηνικό.

Πώς όμως ξεκίνησαν όλα και με τί αφορμή;

Ο Friedrich Gruber, πατέρας της Barbara, διατηρεί στην Αυστρία μια κατασκευαστική Εταιρεία η οποία φτιάχνει υπόγεια κελάρια και κάβες φύλαξης κρασιών, ονόματι Friedrich Gruber – Winecellar (link). Οι ιδιώτες ή επαγγελματίες πελάτες της Εταιρείας, που θέλουν να φτιάξουν το κελάρι των ονείρων τους επισκέπτονται το showroom της Αυστρίας, δημιουργούνται σχέδια, τα υλικά αποστέλλονται μέσω θαλάσσης οπουδήποτε στον κόσμο, οι εξειδικευμένοι χτίστες ταξιδεύουν από την Αυστρία οπουδήποτε είναι το έργο και μέσα σε λίγες μέρες παραδίδουν έτοιμο το ονειρεμένο κελάρι του κάθε πελάτη.

Η κατασκευή ενός τέτοιου κελαριού στάθηκε η αφορμή για να βρεθεί ο Friedrich το 1995 στην Ελλάδα. Όταν το έργο ολοκληρώθηκε, του προτάθηκε -αντί αμοιβής- να του δοθεί ένα υπέροχο παραθαλάσσιο κομμάτι γης κοντά στην Κορώνη. Ο Friedrich δέχθηκε και κάποιους μήνες αργότερα, όταν βρέθηκε στο κτήμα με την σύζυγό του, τη ρώτησε:

-Σου αρέσει αυτό το μέρος;
-Ναι, είναι στα αλήθεια πανέμορφο
-Χαίρομαι, γιατί πρέπει να ξέρεις ότι βρισκόμαστε στο δικό μας κτήμα!

Έτσι μπήκαν τα θεμέλια για το πρώτο σπίτι, το οποίο αρχικά προοριζόταν απλώς ως ένα σπίτι διακοπών στην Ελλάδα. Η οικογένεια ερχόταν εδώ τα καλοκαίρια και κάθε φορά που ένοιωθε να της λείπει ο ελληνικός ήλιος. Φυσικά ο Friedrich λόγω επαγγέλματος, γνώριζε πρόσωπα και πράγματα στο χώρο του κρασιού. Φανατικός συλλέκτης κρασιών ο ίδιος, με φίλους επαγγελματίες οινοποιούς από την Αυστρία, την Ιταλία και αλλού. Όταν κάλεσαν σε αυτό το σπίτι ένα φίλο τους Αυστριακό οινοποιό, εκείνος του είπε: «Ωραία όλα αυτά, αλλά ένα τέτοιο σπίτι στην Ελλάδα δεν θα είναι ποτέ ολοκληρωμένο αν δεν περιβάλλεται από αμπέλια και ελιές. Το κρασί και το ελαιόλαδο θα δώσουν ένα αληθινά Μεσογειακό χαρακτήρα στο Κτήμα. Βάλε αμπέλια και θα σε βοηθήσω εγώ με το κρασί».

Και κάπως έτσι, ο μηχανικός έγινε και αμπελουργός. Το επικλινές αγροτεμάχιο άρχισε να εξωραΐζεται, δημιουργήθηκαν πανέμορφα μικροσκοπικά πέτρινα μπαλκονάκια και πάνω σε αυτά φυτεύθηκαν αποκλειστικά κλήματα της ποικιλίας Syrah. Σήμερα περίπου 2.000 φυτά -τα οποία παράγουν μόλις ενάμιση κιλό σταφύλια έκαστο- είναι φυτεμένα από το ψηλότερο μπαλκονάκι μέχρι κάτω, δίπλα ακριβώς στη θάλασσα.

Αλλά ας πάμε πάλι πίσω στο παρελθόν. Η αρχική ιδέα ήταν να κάνουν ένα κρασί για πλάκα, για την οικογένεια, για να διασκεδάζουν εκείνοι με την διαδικασία. Κάπως έτσι το 2005 έφτιαξαν για πρώτη φορά ένα βαρέλι κρασί με οδηγίες από τον Αυστριακό φίλο τους οινοπαραγωγό μέσω τηλεφώνου. Είχαν πλάκα εκείνα τα χρόνια γιατί όποιος από την οικογένεια ερχόταν για διακοπές στο Κτήμα, αναλάμβανε και την υποχρέωση «να φτιάξει το κρασί» -όπως κάποιοι έχουν να κουρέψουν το γκαζόν ή να φροντίσουν τον κήπο. Πλάκα στην πλάκα και κρασί φτιάξανε και πολύ καλό διαπίστωσαν ότι ήταν.

Αυτή η αξιολόγηση περί ‘καλού’ έχει άλλη βαρύτητα όταν αυτοί που το δηλώνουν απολαμβάνουν οι ίδιοι κάποια από τα πιο σπουδαία κρασιά του πλανήτη, γνωρίζοντας πολύ καλά τί σημαίνει ‘καλό κρασί΄ και πόσο ψηλά βρίσκεται ο πήχης των κρασιών αναφοράς σε διεθνές επίπεδο.

Το 2008 φιλοξένησαν στο σπίτι φίλους τους οινοποιούς από την Ιταλία. Μπάνιο, barbeque, διακοπές, χαλάρωση και οινοπαραγωγή. Οι Ιταλοί προσέφεραν σημαντική βοήθεια μοιράζοντας τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους για την παραγωγή εξαιρετικών κόκκινων κρασιών. Μέχρι το 2011 βασικοί εμπλεκόμενοι ήταν ο Friedrich και οι Ιταλοί. Μάλιστα ο Friedrich είχε πάντα στο μυαλό του την οινοπαραγωγή ως ένα project που θα τον κρατούσε απασχολημένο μόλις θα έπαιρνε σύνταξη, ενώ η κόρη του θα αναλάμβανε εξ ολοκλήρου την Winecellars. Η λογική όμως έλεγε ότι η Barbara ήταν καλύτερη στην οινοπαραγωγή ενώ ο Friedrich καλύτερος στις κατασκευές. Έτσι το 2011 αποφασίστηκε ότι την ευθύνη του κρασιού θα την αναλάβει η επόμενη γενιά. Δηλαδή η Barbara, ο Jörg και τα παιδιά των Ιταλών.

Η νεολαία στο ξεκίνημά της είχε κοντά της ένα πολύτιμο σύμμαχο. Τον πανταχού παρών Χρήστο Κόκκαλη. Η Τριλογία του Κτήματος Κόκκαλη ήταν ένα κρασί ορόσημο της εποχής, το οποίο απολάμβαναν οι Αυστριακοί, παρέα με τον ίδιο τον Κόκκαλη. Εν όψει και της δικής του συνταξιοδότησης αλλά και θέλοντας να τους βοηθήσει να αποκτήσουν μια μεγαλύτερη βάση παραγωγής, ξεκίνησε να τους δίνει κάποια σταφύλια Cabernet Sauvignon και Syrah από το προσωπικό του Κτήμα στην Αμαλιάδα. Έτσι, από το ένα βαρέλι έφτασαν στα πέντε βαρέλια, δηλαδή στις περίπου 1.500 φιάλες το χρόνο και το πράγμα άρχισε να σοβαρεύει. Η βοήθεια του Κόκκαλη με την παροχή σταφυλιών κράτησε για πέντε χρόνια, μέχρι το 2016, καθώς μετά το Κτήμα Lacules άρχισε να εκμεταλλεύεται και άλλους γειτονικούς αμπελώνες, ενώ το Κτήμα Κόκκαλη εξαγοράστηκε από το Κτήμα Βιβλία Χώρα, ονομάστηκε Κτήμα Δύο Ύψη και πήρε το δικό του δρόμο προς τον επαναπροσδιορισμό και μια νέα καταξίωση.

Έκλεισα τις σημειώσεις μου όταν στο τραπέζι κατέφτασε ένας δίσκος με υπέροχα καλούδια. Αρωματική κάπαρη, prosciutto, κομμάτια παρμεζάνας και το μαγικό ελαιόλαδό τους. Δεν περίμενα με τέτοιες κρασάρες να κλέψει την παράσταση κάτι άλλο στο τραπέζι, και όμως αυτό το ελαιόλαδο νομίζω θα μου πάρει πολύ καιρό μέχρι η γεύση του να φύγει από τις μνήμες μου. Ένα πράσινο, πυκνό αγουρέλαιο που το μόνο που ήθελες ήταν να βουτάς σε αυτό το αφράτο χωριάτικο ψωμί που μόλις είχε ξεφουρνίσει ο Jörg. Αυτό το ελαιόλαδο ήταν μια πραγματική γαστρονομική εμπειρία και έκανε τα κρασιά ακόμα πιο απολαυστικά και ελκυστικά.

Στο Lacules Estate συνάντησα μια χαρούμενη οικογένεια. Με ανθρώπους δημιουργικούς, με όραμα και φιλοδοξίες, που αγαπούν την Ελλάδα με έναν πολύ πηγαίο, αυθεντικό τρόπο. Οι άνθρωποι αυτοί μεταφέρουν το μήνυμα του ελληνικού κρασιού μέσα από τα ποτήρια του οινόφιλου κοινού της χώρας τους. Μην ξεχνάμε ότι η Αυστρία έχει τη δική της σπουδαία λευκή οινοπαραγωγή, αλλά και πολλές εικόνες και παραστάσεις από τα σπουδαία ερυθρά κρασιά της Ευρώπης και του κόσμου. Αυτός ο πρωταθλητισμός όμως φαίνεται να βγαίνει αβίαστα, χωρίς άγχος. Ίσως σε κάποιο βαθμό ακολουθώντας και τους ρυθμούς, τη φιλοσοφία και τον τρόπο ζωής της Ελλάδας και της Μεσογείου.