Αναζήτηση

Το όνομα Lurton είναι πασίγνωστο ως μια από τις σημαντικότερες οικογένειες κρασιού στο Bordeaux. Η δυναστεία των Lurton προέκυψε μέσα από διαδοχικές αγορές κτημάτων του Bordeaux κατά τις δεκαετίες 1960 και 1970 από τα αδέλφια André και Lucien Lurton.

Το 1992 ο Γάλλος Didier Belondrade επισκέφτηκε την αγαπημένη του Ισπανία με σκοπό να διερευνήσει τη δυνατότητα παραγωγής λευκών κρασιών Βουργουνδέζικης φιλοσοφίας με την ποικιλία Verdejo.

Το Verdejo είχε ήδη εξελιχθεί από ένα κρασί οξείδωσης τύπου Sherry σε ένα αρωματικό, μοντέρνο, τραγανό κρασί και πλέον ο Didier θα δοκίμαζε να το εξελίξει περαιτέρω, με τη χρήση βαρελιών, battonage και παλαίωσης. Μια τυπικά Γαλλική προσέγγιση, σε Ισπανικό έδαφος.

Μαζί με την πρώην σύζυγό του Brigitte Lurton -κόρη του Lucien- επένδυσαν στην Rueda και μετέφεραν τη ζωή τους στην Ισπανία. Μαζί και ο γιος τους Jean Belondrade –σημερινός υπεύθυνος εξαγωγών της Εταιρείας– τον οποίο είχα την τύχη να γνωρίσω και να με ξεναγήσει ο ίδιος σε αμπέλι και οινοποιείο.

Στόχος της οικογένειας από την αρχή ήταν να παράξουν κρασιά με δομή, φινέτσα, φυσική οξύτητα και δυνατότητες παλαίωσης σε μια περιοχή στην οποία εκείνη την εποχή επικρατούσαν ποσοτικά τα εύκολα, φθηνά λευκά κρασιά. Το ενδιαφέρον για την περιοχή αυξήθηκε παράλληλα με την επένδυση της οικογένειας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις αρχές του 1990 στην Rueda δραστηριοποιούνταν λιγότερα από είκοσι οινοποιεία, ενώ σήμερα υπάρχουν περίπου εκατό οινοποιεία εντός της ζώνης. Το 1994 ήταν η πρώτη εσοδεία για την Bodega Belondrade y Lurton. Ο Jean θεωρεί ότι το Verdejo είναι εύκολο να δώσει εξαιρετικά κρασιά αν τηρηθούν κάποιοι κανόνες.

Η φιλοσοφία των Belondrade y Lurton προβλέπει αποκλειστική χρήση σταφυλιών από ιδιόκτητους αμπελώνες -σε αντίθεση με την επικρατούσα πρακτική στην περιοχή- αποκλειστικά βιολογικής καλλιέργειας, οινοποίηση κάθε αμπελοτεμαχίου ξεχωριστά, χειρωνακτικό τρύγο και χαμηλές στρεμματικές αποδόσεις, με τα δικά τους κτήματα να δίνουν 4,5-6 τόνους σταφυλιών ανά εκτάριο.

Τα 35,5 ιδιόκτητα εκτάρια αμπελώνων -περίπου 355 στρέμματα- αποτελούνται από 22 κομμάτια, τα 21 εκ των οποίων είναι φυτεμένα με Verdejo και το ένα με Tempranillo για παραγωγή ροζέ. Κατά τον τρύγο, πολλές φορές πραγματοποιούνται δύο και τρία περάσματα στο αμπέλι ώστε να συλλεχθούν τα σταφύλια στην ιδανική τους ωριμότητα.

Μια βόλτα με τον Jean στο αμπέλι με έκανε να αναρωτηθώ αν βρίσκομαι πράγματι στη Rueda ή μήπως στον Ροδανό. Οι μεγάλες, στρογγυλές πέτρινες κροκάλες που πατάνε πάνω στα αλλουβιακά εδάφη του ποταμού (κυρίως από άμμο και πηλό) λειτουργούν σαν μπαταρίες: απορροφούν την ανελέητη ζέστη της ημέρας και την εκλύουν σιγά-σιγά κατά τη διάρκεια της νύχτας, σπάζοντας την παγωνιά και ανακουφίζοντας τα φυτά. Ο Jean μου αναφέρει ότι προτιμούν ο τρύγος να γίνεται την ημέρα· αποφεύγουν το νυχτερινό τρύγο γιατί θεωρούν ότι τη νύχτα «δεν μαζεύεις καλά». Εξάλλου από το 2016 χρησιμοποιούν ψυγεία containers για την ψύξη των σταφυλιών ώστε να σπάσουν δροσερά την επόμενη μέρα. Ένα τραπέζι διαλογής έξι ατόμων θα αφήσει μόνο την άριστη πρώτη ύλη να συνεχίσει το δρόμο προς το σπαστήρα. Πριν τη ζύμωση θα γίνει κρυοεκχύλιση για 6-12 ώρες και μετά την δοκιμή του μούστου θα αποφασιστεί αν το γλεύκος θα μεταφερθεί σε δεξαμενές ή σε βαρέλια, και τι είδους βαρέλια. Τα τελευταία χρόνια πραγματοποιούνται αποκλειστικά αυθόρμητες ζυμώσεις, χωρίς καθόλου εμπορικές ζύμες.

Η παραπάνω προσπάθεια μας χαρίζει τρεις ετικέτες συνολικής παραγωγής 150.000 φιαλών κρασιού ετησίως. Η εμπορική φιλοσοφία του οινοποιείου είναι περισσότερο Γαλλική παρά Ισπανική. Στην Ισπανία το ‘εισαγωγικό’ κρασί συνήθως παράγεται στις μεγαλύτερες ποσότητες σε χαμηλότερες τιμές και τα κρασιά Reserva ως ακριβότερα είναι κρασιά για λίγους. Στην Γαλλία αντίθετα -αλλά και στο οινοποιείο Belondrade y Lurton- το ακριβό και premium κρασί θεωρείται το πρώτο, βασικό κρασί και παράγεται σε μεγαλύτερες ποσότητες, ενώ το δεύτερο είναι το πιο καθημερινό και προσιτό.

Το οινοποιείο παράγει τρεις ετικέτες· τις δοκίμασα όλες και μοιράζομαι μαζί σας τις σημειώσεις μου από τη γευσιγνωσία.