Αναζήτηση

Υπάρχει μια –σωστή κατά τη γνώμη μου– θεωρία που λέει ότι στην Ελλάδα, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες, όλα τα ερυθρά κρασιά χρειάζονται ψυγείο για να φτάσουν στους 16 βαθμούς κελσίου, μια θερμοκρασία ιδανική για την καλύτερη απόλαυσή τους. Σήμερα θα προχωρήσουμε τη λογική αυτή ένα βήμα παραπέρα και θα ασχοληθούμε με τα ερυθρά κρασιά που πίνονται σε ακόμα χαμηλότερες θερμοκρασίες: δεκατέσσερις, δώδεκα, ακόμα και δέκα βαθμούς, πλησιάζοντας τις θερμοκρασίες των λευκών.

Σας ακούω να ρωτάτε «και τι κερδίζουμε με αυτό;». Δεύτερη ερώτηση: «το να βάλεις ένα κόκκινο κρασί στο ψυγείο ταιριάζει σε όλα τα κόκκινα, ανεξαρτήτως στυλ;». Οι απαντήσεις είναι: πολλά και όχι. Ένα κόκκινο κρασί με μεγάλη πολυπλοκότητα –ένα “meditation wine” όπως θα έλεγε ένας καθαρόαιμος wine geek- μπορεί να μας προσφέρει μια γενναιόδωρη βεντάλια αρωμάτων και ένα πολυδιάστατο χαρακτήρα. Αν παγώσουμε αυτά τα κρασιά, θα έχουμε κάνει ένα βίαιο αρωματικό mute περιορίζοντας τις μεγάλες δυνατότητές τους.

Δεν έχουν όμως όλα τα ερυθρά κρασιά αυτή την αποστολή. Κάποια κρασιά έχουν μια διαφορετική, νεανική γοητεία. Τη γοητεία του φρούτου, τη γοητεία της νεότητας, τη γοητεία της φρεσκάδας. Ελαφρά, φινετσάτα, συνήθως αβαρέλωτα κόκκινα κρασιά με εκφραστικότητα και άφθονο φρούτο βγαίνοντας από το ψυγείο μπορεί να είναι δύο φορές πιο απολαυστικά. Ακριβώς γιατί η δροσιά του ψυγείου ταιριάζει με τη δροσιά του χαρακτήρα τους. Ιδανικά για το καλοκαίρι, τη ζέστη, τα wine πάρτυ και φυσικά την ψαροφαγία ερυθρόσαρκων ψαριών όπως ο τόνος και ο σολομός.

Λημνιώνες, νεαρά Αγιωργίτικα, αβαρέλωτα Ξινόμαυρα, μεστά Λημνιά, σπάνιοι Αυγουστιάτες και άλλες –ελληνικές κυρίως- ερυθρές ποικιλίες μας δίνουν αμέτρητα τέτοια κρασιά και πολύ περισσότερες δυνατότητες γευστικής έκφρασης.